Trzy

*perspektywa Matta Andersona*

   Dziś nie spóźniłem się na trening, wręcz przeciwnie. Przybyłem na Podpromie wcześniej, by móc w ciszy przemyśleć parę spraw.

   Gdy głównie to, czy pobyt w Polsce nie jest najlepszym momentem, by zacząć jej szukać. Przecież, mimo paru lat, mogła nadal lub znów być singielką. Chciałem i wciąż chcę zawalczyć o jej względy, a przede wszystkim miłość. Inną sprawą jest to, że może już założyła rodzinę. Ma męża, gromadkę dzieci i dom z ogrodem. Nie będę psuł jej szczęścia. Porozmawiam z nią, może poznam jej pociechy i zniknę. W takim przypadku, tak będzie najlepiej.

   Opadłem na jedno z trybunowych krzesełek i ślepo wpatrywałem się w odległy punkt przed sobą.

- Cześć, Matthew - przywitał się Paul, klepiąc mnie po ramieniu.

- Hej, bracie.

- Znowu myślisz o tej dziewczynie z Włoch?

   Usiadł koło mnie.

- Skąd wiesz?

- Wiem, ile dla ciebie znaczy. Wiem również, że jest Polką, a my jesteśmy w... - próbował wymusić na mnie odpowiedź szturchaniem w ramię.

- Polsce - odpowiedziałem, śmiejąc się.

- Brawo, bystrzaku. Jesteśmy w Polsce, ona jest Polką i, mimo że ostatnimi czasy mieszkała w słonecznej Italii, mogła wrócić. Może nawet być w Rzeszowie.

- Czy ty wiesz więcej ode mnie?

- Nie, ale gdybyś jej nie znalazł, do Fabiana przyjeżdża siostra. Miła, ładna... Siatkarka. Powinniście się dogadać - puścił mi perskie oczko.

- Nienawidzę cię...

- Ranisz!

- Nienawidzę cię, bo zawsze musisz mieć rację, dupku.

   Zaśmiał się, przytulił mnie i wyznał mi braterską miłość. Jak dobrze, że tylko braterską.

*perspektywa Anny Drzyzgi*

   Dzielnie ćwiczyłam na kolejnych zajęciach w tym tygodniu. Mój rehabilitant dopingował mnie bardzo mocno, ale nie byłam już w stanie wykonać kolejnej serii powtórzeń. Nie miałam siły. Cała zmachana i mokra odmówiłam dalszego wysiłku.

   Wysoki brunet o niebieskich oczach i pokaźnych mięśniach brzucha wyciągnął rękę w moim kierunku. Pokręciłam głową. Nie było mowy o tym, żebym wstała z tego miękkiego materaca.

- Anka, rusz dupsko, chyba, że chcesz przytyć - trafił w czuły kobiecy punkt, ale nie mój.

- Oboje dobre wiemy, że to nie będzie miało miejsca.

- Jesteś pewna? - uniósł brew.

- Nie psuj mi humoru.

   Ujęłam jego dłoń i pociągnęłam ku sobie. Opadł na miejsce koło mnie i, zerkając na zegarek, mruknął:

- Koniec zajęć. Zawsze musisz ściemniać?

- Zawsze musisz narzekać? - wytknęłam mu język.

   Zaśmiał się.

- Przecież jestem zdolna...

- Ale leniwa - wtrącił.

- Ale i tak bardziej utalentowana od ciebie - odszczekałam.

- Jak możesz.

   Prychnęłam, podnosząc się do pozycji siedzącej, by móc spojrzeć na niego z góry. Uśmiechnął się lekko.

- Wstawaj, obiboku - trąciłam go w ramię, prostując się, a następnie ruszyłam do szatni.

- Uważaj na nogę w tym swoim mercu!

- Zazdrościsz! - okrzyknęłam, zdejmując z haczyka przed wejściem ręcznik i kluczyk do szafki oraz podnosząc napój izotoniczny.

    Do moich uszu dobiegł śmiech wydobywający się z gardła Karola. Pokręciłam głową z dezaprobatą. Pewnie miał kolejną klientkę z jeszcze lepszą figurą i przede wszystkim niższą ode mnie. Między nami było zaledwie kilka centymetrów różnicy. Chyba właśnie to go bolało, a ja ledwo powstrzymywałam się przed zerwaniem z niego ubrań po każdej zakończonej godzinie rehabilitacji. Co za pech!

   Przekręciłam kluczyk w zamku i wyciągnęłam wiśniowy żel o słodkim zapachu. Rozebrałam się do bielizny i założyłam japonki, a następnie udałam się pod prysznic. Po kilku minutach spędzonych pod natryskiem, swoje skromne ubranie zmieniłam na suche i uzupełniłam o jasnoniebieskie jeansy, czarną bokserkę i siwy kardigan z przykrótkimi rękawami, które zakasałam do łokci. Wcisnęłam się w swoje ulubione nike air max i, po wpakowaniu reszty rzeczy do torby, wyszłam z szatni.

   Gdy zdawałam w recepcji klucz, stanął koło mnie Karol, szczerząc się tak, jakby potrzebował pilnej konsultacji psychiatrycznej. Podziękowałam pracownicy ośrodka rehabilitacyjnego i ruszyłam ku wielkim, przeszklonym drzwiom. Założę się, że nie jeden w nie wbiegł z impetem.

- Jestem taki mały, że mnie nie zauważasz? - burknął obruszony, torując mi przejście.

- Spieszę się. Mój facet na mnie czeka.

- Co? Jak to?

- Normalnie. Sam się przecież nie rozgrzeje.

- Mówisz o swoim GLK? - wreszcie załapał.

- On ma imię.

- Mercedes - zaśmiał się.

- Dokładnie, a teraz pozwól, że udam się go zadowolić - mruknęłam z sarkazmem.

- Dasz się zaprosić na kolację? - wypalił niespodziewanie.

- Nie dam, ale możesz prosić dalej.

- Czemu nie?

- Dlaczego tak?

   Otworzyłam drzwi, a w moją twarz buchnęło zimne, październikowe powietrze.

- Ponieważ dobrze się dogadujemy, spędzamy ze sobą dużo czasu. Dzięki mnie znów możesz prowadzić samochód - wymieniał.

- Mam kontuzjowaną lewą nogę i nie posiadam sprzęgła, więc w prowadzeniu samochodu to nie twoja zasługa. Wiesz, mój facet to automat i nie trzeba mu pomagać, żeby odpalił - zlustrowałam go wzrokiem.

- Pocisk. Czyżby mistrzyni ciętej?

- Po prostu znam wasze możliwości. Marne z resztą.

- Akurat naszych nie znasz - zachichotał.

- Może nie chcę poznać?

- Może nie chcesz się przyznać.

   Bum! Trafiona - zatopiona.

- Kpisz - mruknęłam, wyłączając alarm w swym mercedesie koloru czarny mat.

   Chwyciłam za klamkę, wsiadłam do środka, a Karol oparł się bok auta, czekając na odpowiedź. Rzuciłam torbę na miejsce pasażera i przekręciłam kluczyk w stacyjce.

- Nie - odparłam uprzejmie, zamykając drzwi i machając mu na pożegnanie.

   Z piskiem opon wyjechałam z parkingu.

Oki. Za nami kolejny rozdział. Czekam na komentarze, bo uwierzcie mi o wiele lepiej jest po setce wyświetleń zobaczyć dziesięć komentarzy niż dwa.

Nie wiem, czy się spodobało, czy nie, ale nic nie potrafię wydusić z przejściowego rozdziału.

Zapraszam na opowiadanie z Andrzejem Wroną. Tam również jest miło ujrzeć opinię w komentarzu.

Pozdrawiam, Zuza.